Islandia - wytchnienie dla przemęczonych

Idealne miejsce na wypoczynek? Kraj, w którym nawet w nocy świeci słońce, a chmury są tak nisko, że chciałoby się w nich spacerować. 65 stopień szerokości geograficznej – Islandia. Niechlubnie zwana przez nudziarzy „czterema literami świata” (eufemizm), to miejsce dla ludzi lubiących niestandardowe wakacje. Co może być ciekawego w miejscu, gdzie latem odczuwalna temperatura oscyluje wokół 15 stopni, wiatr wieje tak, że halny zdaje się być zaledwie bryzą, a pojęcie „dobre buty” to frazes? Weź pierwszy lepszy przewodnik dla turystów i przeczytaj coś o Islandii. Już wiesz, że to miejsce, w którym kempingi przypominają baraki dla uchodźców, wszędzie jest brudno, a krajobraz męczy monotonią. Prawdziwa Islandia jest tego przeciwieństwem. Mamy pięć zmysłów po to, żeby je wykorzystywać
Wschody i zachody słońca, to jedna z przyjemniejszych rozrywek na Islandii. Na niebie znajduje się cała paleta ciepłych barw. Można zachłysnąć się widokiem, który jest widowiskowy. W połączeniu z chatkami wyrastającymi znikąd na jednostajnym, skalistym gruncie, stanowi malowniczy obraz. To wrażenie potęguje piękny zapach – torfu.
Zobacz także: Islandia - galeria zdjęć »Poza Reykjavikiem rzadko można zobaczyć samochody, dzięki czemu powietrze jest znacznie lżejsze niż to w Polsce; przez chwilę zdezorientuje też brak huku tramwajów i dźwięku syren karetek. Można rozkoszować się ciszą i natychmiast ją pokochać. Zmysły pieści także woda – można ją pić w każdym miejscu i jest tak miękka, że układa się na ciele jak materiał najlepszego gatunku. Reykjavik – miasto o charakterze wsi
Reykjavik odstaje od wizerunku standardowego miasta. Wokół niewiele jest ludzi, samochody - wyłącznie te stojące na parkingu. Sklepy zamykane są o 18, a w weekendy nie ma szans na zakupy. Jadąc na Islandię warto mieć w kieszeni niemal niedostępne w naszych kantorach korony islandzkie. W wielu miejscach można płacić euro, ale sprzedawcy tak swobodnie przeliczają sobie waluty wg własnego, niezrozumiałego dla turysty kalkulatora, że dużo się na tym traci. Najwygodniej jest płacić kartą. Na zakupach warto przyjrzeć się wystawom. Są co najmniej zaskakujące. Po czym poznać restaurację? Na wystawie stoi wielki czarny koń. Sklep z ubraniami? To tam, gdzie widać regały z książkami. Chcesz kupić talerze czy przybory kuchenne? Szukaj wystawy z owcami. Chyba nikomu jeszcze nie udało odnaleźć klucza do tego swoistego kodu dekoratorskiego, o ile taki w ogóle istnieje. Można zapomnieć o znanych z Zakopanego straganach, czy uporczywych naciągaczach popularnych w innych krajach. Mitem są także kosmiczne ceny, to fakt, że niektóre rzeczy są droższe, ale – dla równowagi - niektóre są też tańsze (np. cola). Nie ma reguły i nie ma co przyklejać Islandii etykietki końca świata, w którym cywilizacja nie istnieje. Ulice miasta są schludne i czyste, o nieco zimnej architekturze, jednak ciekawe na swój sposób – mają ten nieuchwytny urok. Podobnie ludzie (tak nielicznie występujący poza centrum), dla których wszystko jest „take it easy” – zwykle powolni i niczym się nieprzejmujący. Kuchnia dla wąskiego grona smakoszy
Poszukiwacze oryginalnych smaków mogą poczuć się zawiedzeni. Islandia nie słynie z wyjątkowych, przepysznych potraw. Niecodziennością jest wieloryb, który smakuje jak rybna wątróbka i dobra baranina, pieczona nad ogniskiem. Lukrecja i suszone ryby (pakowane jak chipsy) również nie powalają. Pakując walizki, warto jednak zrobić sobie trochę miejsca na nadbagaż, który powstanie w brzuchu. Większość Islandczyków je dużo, kalorycznie i łatwo jest poddać się temu zwyczajowi, jeśli nasza waga znajduje się setki kilometrów dalej. Trzymaj głowę!
Mówiąc o Islandii nie sposób pominąć pogody. Warunki są tam diametralnie inne, niż w Polsce. Islandzkie niebo nie jest oszczędne – deszczu nie brakuje. Nie skąpi także wichur, w nocy siła uderzenia wiatru o cokolwiek jest tak duża, że powstaje wrażenie, jakby to nadszedł dzień Sądu Ostatecznego. Jednak jeśli wiatr tylko ustanie (rzadko), to wcale nie jest lepiej. Bez niego radośnie egzystują maleńkie muszki, które chętnie goszczą się w każdym otworze ludzkiego ciała. Każdy medal ma dwie strony. Dobrą stroną wiatru jest brak konieczności czesania się, nawet najbardziej misternie ułożona fryzura zabezpieczona całym opakowaniem lakieru natychmiast się rozpadnie. Niezbędnym atrybutem jest czapka. Do przejmującego zimna nocą można się przyzwyczaić. I nie wypada śmiać się z ludzi, który jadąc latem na Islandię, zabierają spodnie narciarskie i moskitierę na twarz. Należy ich naśladować. Na Islandię nie jedzie się jednak po to, żeby zwiedzać miasta (bo niewiele jest do zwiedzenia). Jedzie się, by obcować z przyrodą. Popularna jest eksploracja jaskiń, najlepiej dzikich, które można znaleźć za pomocą GPS. Nie przypominają one tych polskich, należy być przygotowanym na wąskie szczeliny, chyboczące się skały, lód, mróz i ciemność. Trzeba pamiętać, że żadna marka obuwia tam nie ocaleje. Głazy swoją ostrością przypominają najwyższej klasy sztylet, wiele z nich się rusza, co grozi powykręcaniem stawów lub upadkiem w nieoznakowaną przepaść. Cudowność monotonii
Na szczęście jaskinie to nie jedyna gratka dla wielbicieli łona natury. Warto przejść choćby Hengill – pasmo gór. Wędrówka jest bogata w otaczające je gorące źródła i małe gejzery. Teren wydaje się pozornie łatwy. Podróżni jednak szybko podejmują decyzję, że nie będą unikać zasadzek (bo po prostu się nie da) i bez większego wzruszenia pakują się w rzeki i największe błoto. Idzie się albo po kamieniach, albo po miękkim mchu, w którym zapadają się nogi (zapadają się też w niespodziewane dziury, których niestety nie widać). Te trudności wynagradza niestresujący sposób wędrowania - nie potrzeba map i nie istnieje ryzyko zgubienia się. Bo na Islandii niewiele jest drzew, a w górach wcale. Szlak wytyczony jest słupkami, które widać z bardzo dużych odległości. Islandia jest dowodem na to, że piękno tkwi w prostocie. Mimo że przyroda nie jest zróżnicowana, to widoki są zabójcze. Na szlaku trudno kogokolwiek spotkać, a góry i tak zdają się tętnić życiem: beczenie dzikich baranów, syczenie gejzerów, bulgotanie wrzącej w strumieniu wody, śpiew ptaków, chlupotanie wody pod stopami, szum trawy kołysanej wiatrem… Słońce ukrywa się za nisko zawieszonymi chmurami – kładzie ostatni szlif na tym bajkowym obrazku. Po przyłożeniu ucha do ziemi słuchać szum wody pod nią płynącej, a głazy przy ciepłych strumieniach zapraszają do wygodnego siedzenia. Po trudnej i męczącej wędrówce można się zrelaksować w Blue Lagoon lub wybrać się do Golden Circle. Nie dadzą one jednak takiego wypoczynku i ucieczki od doczesności, jak spotkanie z przyrodą sam na sam, w otoczeniu błogiej ciszy.